Ceropegia Wooda, czyli roślina domowa o pięknych kwiatach i liściach. Poznaj wymagania i tajniki pielęgnacji "chińskiego lampionu"

Ceropegia Wooda (Ceropegia Woodii) pochodzi z Afryki Południowej i pomimo delikatnego wyglądu jest dobrze przystosowanym do trudnych warunków środowiskowych sukulentem. Wytwarza mocny, gruby, mięsisty system korzeniowy, gromadzący wodę i składniki odżywcze na trudne czasy. Roślina jest niska - dorasta do zaledwie kilku centymetrów wysokości, ale tworzy długie, cienkie, wiotkie, brązowo-fioletowe pędy, które w naturze mogą osiągać nawet 2-3 m długości (w uprawie zwykle nie przekraczają 1-1,2 m długości). Wzdłuż pędów wyrastają ułożone naprzeciwległymi parami małe, sercowate, mięsiste liście. Ich blaszka z wierzchu jest ciemnozielona i ozdobiona srebrzystym, marmurkowym wzorem, a od spodu zabarwiona na bordowo. Ceropegia odmiany „Variegata” ma dodatkowo kremowo-różowe obrzeże liści. Ze względu na szczególny kształt liści, roślina bywa nawet nazywana „łańcuchem serc”. Latem na pędach u podstawy liści, rozwijają się niekiedy małe, kuliste, pękate, beżowe bulwy, które służą roślinie do rozmnażania.

Najdziwniejsze i najbardziej zaskakujące są jednak kwiaty ceropegii. Pojawiają się na pędach przez cały sezon wegetacyjny (od maja do września) i są osadzone pojedynczo na wiotkiej, wywiniętej do góry łodyżce. Każdy kwiat ma postać wąskiej, jasnej, różowo-fioletowej rurki z pękatą podstawą, zwieńczonej ażurową koroną. Jest ona złożona z pięciu nitkowatych, ciemnofioletowych, owłosionych, łukowato wygiętych i zrośniętych ze sobą na szczycie „płatków”. Kwiaty caropegii trudno zaliczyć do klasycznych piękności, ale z pewnością nie można odmówić im oryginalności. Ze względu na ich kształt, roślina bywa też nazywana „chińskim lampionem”, dlatego warto przyjrzeć im się z bliska.

Ceropegia Wooda to niewielka, ale dość wymagają roślina, która pełnię swojej urody zaprezentuje tylko wtedy, gdy będzie miała zapewnione odpowiednie warunki uprawy. Jak każdy sukulent, kocha słońce i ciepło, dlatego oczekuje bardzo jasnego stanowiska uprawy oraz przez cały rok pokojowej temperatury (20-24°C), która nigdy nie powinna spadać poniżej 15°C.

Trudność może sprawić utrzymanie rośliny zimą, bo gdy światła zaczyna brakować, odległości pomiędzy liśćmi się wydłużają, a liście karleją i tracą swoje marmurkowe umaszczenie. Z tego względu roślinę najlepiej uprawiać w pobliżu południowego okna, jedynie latem chroniąc ją przed bezpośrednim, południowym słońcem.

Ceropegia preferuje też lekkie, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne podłoże, bo ze względu na mięsiste korzenie lepiej znosi przesuszenie niż zalanie (nadmierna wilgotność może prowadzić do gnicia korzeni i obumierania roślin lub rozwoju chorób grzybowych). Najlepiej zaopatrzyć się w specjalne podłoże dla kaktusów i sukulentów.
W sezonie wegetacyjnym ceropegię dobrze jest też zasilać specjalnym nawozem dla sukulentów i kaktusów, bo choć nie jest szczególnie żarłoczna, dzięki dokarmianiu znacznie ładniej będzie się rozrastać. Ceropegia nie wymaga okresu zimowego spoczynku, jednak ponieważ słońca jest w tym czasie mało, a procesy życiowe rośliny zwalniają, należy zaprzestać jej nawożenia, a podlewanie ograniczyć do minimum.

Wiosną, kiedy zajdzie taka potrzeba, roślinę można przesadzić do nowej doniczki, przy okazji rozmnażając ją przez podział lub sadzonki pędowe. Latem do rozmnażania można też wykorzystać bulwki przybyszowe, tworzące się na pędach, które po zetknięciu z podłożem wytwarzają korzenie i doją początek nowej roślinie.

Ceropegia do prawidłowego rozwoju nie wymaga systematycznego cięcia, jednak zabieg znosi bardzo dobrze, dlatego jeśli nadmiernie się rozrośnie, można skorygować jej pokrój, skracając pędy.

Ceropegia Wooda ze względu na swoje zwisające pędy najlepiej prezentuje się w wiszących doniczkach lub na półkach umieszczonych w pobliżu okna, ale może być też uprawiana w donicach na kształt ludzkiej głowy, gdzie będzie imitować oryginalną „fryzurę”. Jej długie pędy można też owijać wokół fantazyjnych podpór (np. metalowych łuków) lub kratek dla pnączy.